Δεν είναι νεκρολογία. Είναι δυο λόγια καρδιάς για έναν μοναδικό ποιητή λόγου και έργου, έναν σεμνό οδοιπόρο της ζωής που αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη του... Έναν υπηρέτη του ελάχιστου, ο οποίος δίδασκε ακόμη και με την ομιλούσα σιωπή του κόντρα στη δυναστεία των εκκωφαντικών θορύβων... Έναν κοσμοκαλόγερο, που δεν σε προϊδέαζε για το βάθος της εσωτερικής του μουσικότητας, καρπό μιας μύχιας πνευματικής καλλιέργειας. Έναν γίγαντα του πνεύματος για τον οποίο το Αγρίνιο θα πρέπει να νιώθει περήφανο.
Θυμάμαι, στο ξεκίνημά μου, με τον αείμνηστο καρδιακό φίλο Μάκη Πρεβεζιάνο, να μας καλωσορίζεις με έμφυτη συστολή, χαμογελαστός ανάμεσα σε στοίβες βιβλία. Θυμάμαι την εικόνα σου, μικρός, λεπτοκαμωμένος, διάφανος... Κι όμως να πληροίς τον χώρο με το ανάστημά σου. Θυμάμαι το γεμάτο από αγάπη κι όνειρα βλέμμα σου. Θυμάμαι τη χροιά της φωνής σου όταν σιγοδιάβαζες τις σκέψεις σου, διαμάντια που θα λαμπυρίζουν γεμάτα στόχαση και τρυφερή εγκαρδιότητα:
"... Η πνευματική ζωή είναι κίνηση. Η κίνησή της όμως είναι "ακίνητη". Είναι όχι στις εκ-δηλώσεις, αλλά στα άδηλα. Στα αφανή και τα α-μέτρητα που μοιάζουν εκπλήξεις. Είναι, ας πούμε, η όραση του "τυφλού" Ομήρου, όταν βλέπει τον οίνοπα πόντο, ή η ακοή του κωφού Μπετόβεν, όταν "ακούει" την Ενάτη Συμφωνία...".
Ξαναβλέπω τώρα τους κυματισμούς της γραφής σου, αντίδωρα φιλίας σε χειρόγραφα, επιστολές, κείμενα κι εκδόσεις... Θυμάμαι τ' όνειρό σου: "...να λειτουργεί κάποτε το κριτήριο όχι της ποσότητας, αλλά της ποιότητας"! Και την προτροπή σου στη γιορτή μου: "να μην κουραστείς, παιδί μου, να ζητάς το αδύνατο"!
Καλό σου ταξίδι, ακριβέ μου φίλε, δάσκαλε του μέτρου, των αξιών, της διάκρισης και της μελωδούσας σιωπής...
Θυμάμαι, στο ξεκίνημά μου, με τον αείμνηστο καρδιακό φίλο Μάκη Πρεβεζιάνο, να μας καλωσορίζεις με έμφυτη συστολή, χαμογελαστός ανάμεσα σε στοίβες βιβλία. Θυμάμαι την εικόνα σου, μικρός, λεπτοκαμωμένος, διάφανος... Κι όμως να πληροίς τον χώρο με το ανάστημά σου. Θυμάμαι το γεμάτο από αγάπη κι όνειρα βλέμμα σου. Θυμάμαι τη χροιά της φωνής σου όταν σιγοδιάβαζες τις σκέψεις σου, διαμάντια που θα λαμπυρίζουν γεμάτα στόχαση και τρυφερή εγκαρδιότητα:
"... Η πνευματική ζωή είναι κίνηση. Η κίνησή της όμως είναι "ακίνητη". Είναι όχι στις εκ-δηλώσεις, αλλά στα άδηλα. Στα αφανή και τα α-μέτρητα που μοιάζουν εκπλήξεις. Είναι, ας πούμε, η όραση του "τυφλού" Ομήρου, όταν βλέπει τον οίνοπα πόντο, ή η ακοή του κωφού Μπετόβεν, όταν "ακούει" την Ενάτη Συμφωνία...".
Ξαναβλέπω τώρα τους κυματισμούς της γραφής σου, αντίδωρα φιλίας σε χειρόγραφα, επιστολές, κείμενα κι εκδόσεις... Θυμάμαι τ' όνειρό σου: "...να λειτουργεί κάποτε το κριτήριο όχι της ποσότητας, αλλά της ποιότητας"! Και την προτροπή σου στη γιορτή μου: "να μην κουραστείς, παιδί μου, να ζητάς το αδύνατο"!
Καλό σου ταξίδι, ακριβέ μου φίλε, δάσκαλε του μέτρου, των αξιών, της διάκρισης και της μελωδούσας σιωπής...
Χρήστος Γαρουφαλής, ζωγράφος, 12-11-2017
(αναδημοσίευση από την εφημερίδα "μαχητής")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου