Ο Ανδρέας Αγγελής ψάλλει τα αναστάσιμα στιχηρά του πλαγίου πρώτου ήχου, όπως τα έχει μελοποιήσει ο Σπυρίδων Παπασούλης.
Το σχόλιο που ακολουθεί είναι του μελουργού: Μικρό παιδί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Ναύπακτο, πριν από κάτι λιγότερο από μισό αιώνα, άκουγα κάθε χρόνο στον εσπερινό της Αγάπης, ανήμερα της Λαμπρής, τον γηραιό τενόρο Πρωτοψάλτη του ιερού ναού της Αγίας Παρασκευής Νικόλαο Οικονομίδη να ψάλει τα στιχηρά αναστάσιμα τροπάρια Πάσχα ιερόν με τόση χάρη, τόση αρμονία, τόση μεγαλοπρέπεια ( κι έμοιαζε ο αείμνηστος στην όψη με το Μέγα Πρίγγο… ) ! Ρυθμός και μελωδία να υπηρετούν το θείο Λόγο σε μια πανηγυρική αρμονική συνήχηση ! Δέος και συγκίνηση ! Ακουγα ένα βιολί να ψέλνει, ένα ζωντανό φλάουτο να υμνολογεί και να δοξάζει το πάντιμο και μεγαλοπρεπές Ονομά Του ! Ζούσα μέσα μου ένα θείο χορό ! Εαρινό σκίρτημα χαράς ! Ηταν τότε η εποχή που άρχισα να πρωτομαθαίνω την αλφαβήτα της ψαλτικής τέχνης και πρωτοκοινώνησα τα νάματα της πατρώας μουσικής παράδοσης… Μού ‘κανε τόση εντύπωση η φωνή του που πήγαινα και στεκόμουνα σε τέτοια θέση κοντά στο δεσποτικό θρόνο ώστε να τον βλέπω ! Δε χόρταινα… Χάζευα μ’ ανοιχτό το στόμα, λες και ήθελα να απορροφήσω ολόκληρη εκείνη την πανηγυρική πανδαισία ! Μη μου ξεφύγει μια θέση, ένας τόνος… Ο αυστηρός ρυθμός και το ύφος !… Ούτε άτακτες φωνές, ούτε αμανέδες... Μυσταγωγία επί γης ! Θυμάμαι, σιγόψελνα το Πάσχα ά-α-α-α-μωμον και προσπαθούσα να τον μιμηθώ… Μετ’ από χρόνια, τόνισα τα τέσσερα αυτά στιχηρά ποιήματα στο ρυθμό και το ύφος της πατρίδας μου, συνυφαίνοντας αρμονικά το διασταλτικό και πανηγυρικό ήθος της εορτής της Αναστάσεως με την εαρινή μεθυστική αύρα και τις μελωδικές αποχρώσεις του Κορινθιακού και της ιδιαίτερης πατρίδας μου… Αγάπησα με πάθος την ψαλτική τέχνη ! Τη λάτρεψα ! Την ερωτεύτηκα ! Κι αυτή μ' απόδιωχνε μακρυά της, σα να μη με θέλει μύστη και μνηστήρα της... Απογοητεύτηκα και πήρα το δρόμο μου... Μα ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται ΠΟΤΕ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου