Ήταν Σάββατο απόγευμα και ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης επρόκειτο να τελέσει τον καθιερωμένο εσπερινό στο μοναστήρι της Αναλήψεως Δράμας. Πριν ξεκινήσει η ακολουθία, ο ψάλτης του, που ήταν καλλιφωνότατος αλλά και πολύ δύστροπος, για κάποια ασήμαντη αφορμή άρχισε να τού φωνάζει με νεύρα και να ξεστομίζει πικρά λόγια. Ο σεμνός ιερέας (ο Άγιός μας) δέχθηκε την απρόκλητη επίθεση με υποδειγματική πραότητα, σιωπηλός και προσευχόμενος. Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ψάλτης τού φερόταν με τέτοιο τρόπο. Πόσες φορές φώναζε για να ζητήσει αύξηση του μισθού του ή πόσες φορές έφευγε και τον άφηνε μόνο του, κι ας είχαν σαρανταλείτουργο να ολοκληρώσουν! Έτσι και τώρα τον άκουγε υπομονετικά. Όταν κάποτε τελείωσε, τού ζήτησε με πολλή γλυκύτητα να σημάνει την καμπάνα για τον εσπερινό. Πράγματι, ο ψάλτης κτύπησε την καμπάνα και όταν επέστρεψε για να ξεκινήσουν, ο όσιος Γέροντας τον αγκάλιασε και τον φίλησε ζητώντας του συγχώρηση! Δύο γυναίκες που είχαν παρακολουθήσει το όλο συμβάν, ενοχλημένες από την απαράδεκτη στάση του ψάλτη, πλησίασαν ιδιαιτέρως τον Όσιο και τον ρώτησαν με απορία:
- Γέροντα, γιατί τού ζητήσατε συγχώρηση; Εκείνος έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη για τα τόσα λόγια που είπε κι όχι εσείς!
- Εγώ όμως φορώ το ράσο κι αύριο θα λειτουργήσω! απάντησε εκείνος με απλότητα, φανερώνοντας την ταπεινή και άψογη ιερατική του συνείδηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου