Μεγάλη Πέμπτη

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

του Ιωάννη Αν. Γκιάφη

Θεολόγου- Πολιτικού Επιστήμονος

Προχωρώντας την περιδιάβασή μας μέσα στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, τέταρτος σταθμός αυτής είναι η Αγία και Μεγάλη Πέμπτη. Τι ενθυμείται αυτή την ημέρα η Αγία μας Εκκλησία; Ποια γεγονότα ζωντανεύουν ξανά μπροστά μας; Πως αυτά συνδέονται με τη ζωή του κάθε χριστιανού;

Την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη τέσσερα γεγονότα προβάλλονται στο συναξάρι της ημέρας αυτής:

                        I.                    ο ιερός νιπτήρας,

                      II.                    ο Μυστικός Δείπνος,

                   III.                    η υπερφυής προσευχή του Κυρίου  και

                   IV.                    η προδοσία του Ιούδα.

Όχι ένα, αλλά τέσσερα διαφορετικά περιστατικά έρχονται στη μνήμη μας. Ποιο να πρωτοαναφέρεις; Το καθένα από αυτά παίζει ξεχωριστό ρόλο στην έκβαση του θείου πάθους. Όλα σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το πρόσωπο του Θεανθρώπου. Μήπως ο Χριστός δεν είναι Αυτός που πλένει τα πόδια των μαθητών του, δεικνύοντας σε όλους μας την άκρα ταπείνωσή του; Μήπως ο Κύριος δεν είναι Αυτός που συντρώγει μετά των μαθητών του στο τελευταίο δείπνο μαζί τους, πριν το εκούσιο πάθος του; Μήπως Εκείνος δεν είναι που λίγο πριν συλληφθεί, προσευχήθηκε στον επουράνιο πατέρα του; Μήπως Αυτόν δε σπεύδει να προδώσει στους γραμματείς και στους φαρισαίους για τριάκοντα αργύρια ο μαθητής του, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης;

Ο Διδάσκαλος Κύριος  ζώνεται το λέντιο (ποδιά) και πλένει τα πόδια των μαθητών του, πριν καθίσουν όλοι στο Μυστικό Δείπνο. Μόνος του βάζει νερό σε ένα δοχείο, τους πλένει όλους και στο τέλος τους σκουπίζει. Ταπεινώνει τον εαυτό του ενώπιον των μαθητών Του. Τους διακονεί με αυταπάρνηση, χωρίς να σκέπτεται τη θέση του. Εξάλλου οι πρωτοκαθεδρίες είναι ξένες ως προς την χριστιανική διδασκαλία, αφού ο Ίδιος ο Χριστός διακήρυξε: «Όποιος θέλει να είναι πρώτος, θα πρέπει να επιδιώκει να είναι τελευταίος».(Λουκ.ιγ΄,30) Μετά τον ιερό νιπτήρα επακολουθεί ο Μυστικός δείπνος. Πραγματοποιείται εκείνο το τελευταίο τραπέζι,  πριν το θείο πάθος. Πόσες φορές είχαν τη δυνατότητα οι μαθητές να συνφάγουν με το Διδάσκαλό τους; Πολλές! Τώρα όμως είναι η τελευταία και η πιο ουσιαστική, διότι, πέραν των τελευταίων υποθηκών του προς αυτούς, τους παραδίδει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τους προσφέρει απλόχερα τον άρτο και τον οίνο, τα οποία από εδώ και στο εξής ‘‘εις ανάμνηση Αυτού’’ θα είναι το πανάχραντο Σώμα και το πανάγιο Αίμα του. Ο Μυστικός Δείπνος έμελλε να είναι η απαρχή κάθε Θείας Λειτουργίας. Η κάθε αγία τράπεζα ορθοδόξου Ναού δεν είναι παρά εκείνο το τραπέζι του Μυστικού Δείπνου, όπου άπαντες οι χριστιανοί γεύονται τον γλυκύτερο Αμνό και τον γλυκύτερο οίνο, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Στη συνέχεια ,μετά τον δείπνο, ακολουθεί η συνταρακτική αποκάλυψη από μέρους του Χριστού  της προδοσίας του. Κανένας βέβαια δεν το αντιλήφθηκε παρά μόνο ο Ιούδας, ο οποίος έφυγε από το τραπέζι. Έτρεξε να εκτελέσει την προδοσία. Μια βέβηλη και σκοτεινή πράξη γίνεται σε βάρος ενός αθώου! Και όχι από έναν αδαή, αλλά από αυτόν που συνεχώς γινόταν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της θεότητος του Ιησού. Πόσα θαύματα δεν έζησε; Πόσες θεραπείες ανίατων ασθενειών δεν είδε; Αν και βίωσε τόσα θαυμαστά, το πάθος της φιλαργυρίας σκοτίζει το νου του και τον οδηγεί στη φοβερή προδοσία.

Αυτή την ημέρα, εκτός των όσων προαναφέραμε, μνημονεύεται και η αρχιερατική προσευχή. Ο Χριστός νιώθει την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον Πατέρα του. Πρόκειται για μια αγωνιώδη προσευχή, προτού εισέλθει στον επίπονο και επώδυνο δρόμο των παθών. Ο Χριστός, αν και πρόκειται σωματικά να εγκαταλείψει σε λίγα εικοσιτετράωρα τους μαθητές του, πνευματικά θα είναι πάντα κοντά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με μας, όταν μέσα από τα μυστήρια και την πράξη της Εκκλησίας μας ζει ο Κύριος. Αρκεί εμείς να τον βάλλουμε στην καρδιά μας! Να μην τον προδίδουμε με τις πράξεις μας, αλλά να τον εμπιστευόμαστε. Να μην συμπεριφερόμαστε ως άλλος Ιούδας στη ζωή μας, όταν, ως μέλη της Εκκλησίας, βιώνουμε ένα παντοτινό θαύμα, αυτό της Θείας Κοινωνίας!