Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

αγγελικαί δυνάμεις... [ερμηνεία]

Ἡ ἡμέρα πού ἀναστήθηκε ὁ Χριστός ἦταν μιά μεγάλη, ἀνε­πανάληπτη καί θριαμβευτική μοναδική ἡμέρα στήν ἱστορία, γιατί ὁ Χριστός μετά τόν θάνατό Του στόν Σταυρό, τήν ταφή τοῦ ἀχράντου Σώματός Του στόν τάφο, τήν κατάβαση τῆς ψυχῆς Του μαζί μέ τήν θεότητα στόν Ἅδη, ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, ἀφοῦ ἑνώθηκε πάλι ἡ ψυχή Του καί τό Σῶμα Του, ἄν καί τά δύο ἦταν ἑνωμένα μέ τήν Θεότητά Του. Τότε ἔγιναν σημαντικά γεγονότα, πού περιγράφει τό Ἀπολυτίκιο τοῦ πλαγίου δευτέρου ἤχου πού ψάλαμε σήμερα.
«Ἀγγελικαί δυνάμεις ἐπί τό μνῆμά σου, καί οἱ φυλάσσοντες ἀπε­νεκρώθησαν· καί ἵστατο Μαρία ἐν τῷ τάφῳ, ζητοῦσα τό ἄχραντόν σου σῶμα. Ἐσκύλευσας τόν ἅδην, μή πειρασθείς ὑπ’ αὐτοῦ· ὑπήντησας τῇ Παρθένῳ, δωρούμενος τήν ζωήν. Ὁ ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι».
Ἡ μετάφραση τοῦ Ἀπολυτικίου αὐτοῦ ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Ἀγγελικές δυνάμεις, Χριστέ, εὑρίσκονταν στό μνῆμα Σου, καί οἱ στρατιῶτες πού τό ἐφύλασσαν ἔπεσαν κάτω ὡς νεκροί. Τότε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή στεκόταν στόν τάφο ζητώντας τό ἄχραντο Σῶμά Σου. Σύ, ὅμως, Κύριε κατήργησες τόν Ἅδη χωρίς νά πάθης τίποτε ἀπό αὐτόν, συνάντησες τήν Παρθένο Μαρία καί τῆς δώρισες τήν ζωή. Ἐσύ, Κύριε, πού ἀναστήθηκες ἀπό τούς νεκρούς εἶσαι δοξασμένος».
Στό ἀναστάσιμο αὐτό Ἀπολυτίκιο περιγράφονται μέ καταπληκτικό καί εὐσύνοπτο τρόπο ὅλα ὅσα ἔγιναν τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ γύρω ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο, πού εἶναι εὐλογημένος καί δοξασμένος σέ ὅλους τούς αἰῶ­νες.
Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε χωρίς νά Τόν καταλάβη κανείς, οὔτε καί οἱ στρατιῶτες πού φύλασσαν, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πιλάτου, τόν τάφο. Μόνοι οἱ ἄγγελοι τούς ἀνήγγειλαν αὐτό τό θριαμβευτικό γεγονός.
Τά μεγάλα γεγονότα γίνονται μυστικά, μακρυά ἀπό τά προβλήματα καί τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ κόσμου. Ὅταν γίνεται ἡ πνευματική ἀνα­γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀνα­σταίνεται ὁ νοῦς μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί προ­σεύχεται μυστικά, τότε οἱ ἄνθρωποι δέν καταλα­βαίνουν κάτι ἰδιαίτερο, ἐκτός ἄν τούς τό ἀποκαλύψουν οἱ ἄγγελοι.
Οἱ στρατιῶτες ἔπεσαν στό ἔδαφος ὡς νεκροί, ὅταν εἶδαν τούς ἀγγέ­λους, πού εἶναι κτιστά ὄντα καί μετέχουν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, νά κάθωνται στόν τάφο. Ἐδῶ φαίνεται ἡ διαφορά μεταξύ τῶν στρατιωτῶν τῆς κο­σμι­κῆς ἐξουσίας καί τοῦ εὐλογη­μένου «στρατοῦ» τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι οἱ ἄγγελοι.
Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες πληροφορήθηκαν κατ’ ἀρχάς τό  γεγο­νός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς ἀγγέλους καί ἔπειτα μερικές ἀπό αὐτές εἶδαν τόν Ἀναστάντα Χριστό. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἀπό τήν ὁποία ὁ Χριστός εἶχε βγάλει ἑπτά ἀκάθαρτα πνεύματα, δηλαδή δαιμόνια, ὅταν πλησίασε τό μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, τό εἶδε ἄδειο καί ἔκλαιγε θεωρώντας ὅτι κάποιος ἔκλεψε τό Σῶμα Του. Τότε ἐμφανίσθηκε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός γιά νά τῆς ἀποκαλύψη ὅτι ἀναστήθηκε.
Ὅμως, τό Δεσποτικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν διαφορετικό ἀπό ἐκεῖνο πού γνώριζε μέχρι τόν θάνατό Του. Στήν ἀρχή Τόν θεώρησε ὡς κηπουρό, ὅταν, ὅμως, ἄκουσε νά τήν ἀποκαλῆ μέ τό ὄνομά της, τότε Τόν ἀναγνώρισε, διότι μέ τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ ἐξῆλθε μεγάλη θετική δύναμη καί ἐνέργεια, ἦταν μιά ἀποκάλυψη καί φανέρωση τῆς Θεότητός Του.
Στό Ἀπολυτίκιο αὐτό παρουσιάζεται καί μιά μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ὁ ἀναστημένος Χριστός φανερώθηκε, ὅπως ἦταν φυσικό, καί στήν Θεοτόκο Μαρία. Αὐτή ἦταν ἡ Παρθένος γιά τήν ὁποία γίνεται λόγος στό Ἀπολυτίκιο αὐτό, «ὑπήντησας τῇ Παρθένῳ».
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀναλύει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, διδά­σκουν ὅτι δέν ἦταν δυνατόν ὁ Χριστός μετά τήν Ἀνάστασή Του νά μήν ἐμφανισθῆ στήν Μητέρα Του, ἀπό τήν ὁποία προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, καί τήν ὁποία θέωσε ἀμέσως μέ τήν πρόσληψή της. Ἔτσι, ὁ Χριστός ἔδωσε χαρά καί ζωή στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία πόνεσε πολύ πάνω στόν Σταυρό καί δοκίμασε τόν πόνο τοῦ θανάτου, βλέ­ποντας τόν Υἱό καί Θεό της νά ὑποφέρη τόσο φρικτά.
Γιά ὅλα αὐτά πού ἔγιναν τό πρωί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά Τόν δοξάσουμε. Ὅμως, ὁ ἀναστημένος Χριστός δοξάζεται στούς αἰῶνες, ὄχι μόνον γιατί νίκησε τόν θάνατο καί ἔδωσε ζωή στούς ἀνθρώπους, στούς ὁποίους ἐμφανίσθηκε μετά τήν Ἀνάστασή Του, ἀλλά γιατί σέ ὅλους τούς αἰῶνες δίνει ζωή καί ἀνάσταση σέ ὅσους Τόν ἀναζητοῦν καί θέλουν τήν σωτηρία τους.
Οἱ ἐσωτερικές ἀλλαγές καί οἱ πνευματικές ἀναστάσεις γίνονται μυστικά καί σήμερα μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί μέσα στό Δεσποτικό μνῆμα, πού εἶναι ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος, ἐκεῖ στό βάθος τῆς καρδιᾶς κατοικεῖ ὁ Χριστός μετά τό Βάπτισμα. Ὅταν ἐμεῖς μετανοοῦμε καί ζητᾶμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τότε μέσα στήν καρδιά γίνονται μυστήρια πνευματικά καί τό σῶμα μεταμορφώνεται. Οἱ κοσμικές δυνάμεις δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε κακό στόν ἀναγεννημένο ἄνθρωπο, δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τό μυστήριο τῆς ἀναγεννήσεώς του καί νεκρώνονται.
Ἡ μυστική πνευματική ἀνάσταση εἶναι τό γεγονός ἐκεῖνο πού ἔχει μεγάλη ἀξία, ἀγγίζει τήν αἰωνιότητα, ἀνοίγει τούς οὐρανούς, καθιστώντας τούς ἀναστημένους ἀνθρώπους θεατές τῶν ἀγγέλων, τῶν ἁγίων καί τοῦ Ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Πῶς νά μή χαιρόμαστε κάθε Κυριακή γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ;  
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

μια αλλιώτικη αγάπη


άρθρο του Ιω. Γκιάφη

Περιγράφοντας ο αρχαίος φιλόσοφος Πλάτωνας σε έναν λόγο του τις ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή του, μεταξύ των άλλων καταθέτει και τα εξής: «Ἥ γε ἀδικία καὶ μίση καὶ μάχας ἐν ἀλλήλοις παρέχει.» ‘‘Η αδικία βεβαίως δημιουργεί και μίση και φαγωμάρες μεταξύ των ανθρώπων.’’ Πόσο αλήθεια αυτή η γνώμη απηχεί και στο σήμερα; Ζούμε άραγε σε μια κοινωνία αγάπης ή σε έναν κόσμο μίσους; Συνυπάρχουμε σε μια κοινωνία θυσιαστικής προσφοράς για τον ‘’άλλον’’ ή μήπως σε έναν κόσμο αδικίας, διαφθοράς και ηθικής σήψης; Αυτά τα ερωτήματα οδηγούν σε μια προβληματική: Σήμερα εξακτινώνεται η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων ή το μίσος φωλιάζει στις καρδιές των ατόμων;
Από την αρχαιότητα ο Ηράκλειτος συνιστεί: «Ἀπέχθειαν φεύγετε!» ‘‘Αποφεύγετε το μίσος! Εγκαταλείψτε την εχθρότητα και ομονοήσετε!’’ Η λύση των προβλημάτων είναι απότοκος της αγαπητικής συνύπαρξης και όχι της εχθρικής ύπαρξης. Κι αν ο αρχαίος Ηράκλειτος καταδίκαζε το μίσος, πόσο μάλλον η ‘‘Εσταυρωμένη Αγάπη’’, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Ξεκάθαρα διαμέσου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ο Διδάσκαλος όχι μόνο καταδικάζει εμμέσως την ανθρώπινη εχθρότητα, αλλά προβαίνει και σε μια υπέρβαση. Προστάζει την αγάπη προς τους εχθρούς. Τονίζει εμφαντικά όχι την μερική και δεδομένη αγάπη, αλλά την καθολική αγάπη. Η αγάπη δεν πρέπει να περιστρέφεται μόνο γύρω από συγγενικά, φιλικά και γνωστά μας πρόσωπα, αλλά και γύρω από όσους μας επιβουλεύονται. Μωρό, ανόητο ακούγεται αυτό για τους ανθρώπους, αξιοθαύμαστο όμως στα μάτια του Θεού! Δύσκολο στους περισσότερους, όχι όμως ακατόρθωτο στους φίλους του Θεού!
Ο Κύριος δεν συμβουλεύει, αλλά εντέλλεται την αγάπη προς τους εχθρούς. Μπορεί άλλες φορές να τον συναντούμε να μην προστάζει. Να αφήνει μια παρότρυνσή Του στην διακριτική ευχέρεια του άλλου. ‘‘ Εἰ θέλεις, τέλειος εἲναι , ὕπαγε, πώλησον σὲ τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς’’, συμβούλευσε τον νέο πλούσιο. Σήμερα προστάζει την αγάπη προς αυτούς που μας μισούν και αντιπαθούν. Εξάλλου η εντολή αυτή είναι μια προέκταση της εντολής: «Αγάπησε τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Πλησίον δεν είναι μόνο ο οικείος, αλλά και ο ξένος. Δεν είναι μόνο ο φίλος, αλλά και ο εχθρός. Εννοεί ως πλησίον τον κάθε άνθρωπο, το κάθε δημιούργημα του Επουράνιου Πατρός, το κάθε πλάσμα του Θεού.
Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός παραγγέλνει στους Ισραηλίτες να ευεργετούν τους εχθρούς τους. ‘‘Εάν συναντήσεις το βόδι του εχθρού σου ή το υποζύγιό του να περιπλανιέται, πρέπει να το επιστρέψεις στον αφέντη του’’, διαβάζουμε στο βιβλίο της Εξόδου. Ο Θεάνθρωπος Χριστός διδάσκει μεν να γίνεται το ‘‘καλό’’ στους εχθρούς, αλλά δίνει βαρύτητα και στην καλλιέργεια της αγάπης προς αυτούς. Δεν αρκεί μόνο η αγαθοεργία της Παλαιάς Διαθήκης, χρειάζεται και η καθολική αγάπη. Αγάπη προς αυτόν που μας ζημιώνει! Αγάπη προς αυτόν που μας συκοφαντεί! Αγάπη προς αυτόν που μας πολεμάει! Αυτή την αγάπη πρώτος την εφάρμοσε ο Χριστός επί του Σταυρού. ‘‘Ἄφες αὐτοῖς οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιοῦσι!’’ Μήπως αυτή η αγάπη δεν αντανακλάται στη ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας; Ο άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος την ώρα του λιθοβολισμού του θερμοπαρακαλούσε τον Θεό για τους εχθρούς του με τα εξής: ‘‘Κύριε μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην!’’ Αλλά και ο άγιος Διονύσιος επίσκοπος Αιγίνης φανέρωσε την αμέτρητη αγάπη του προς τον εχθρό, όταν ο ίδιος συγχώρεσε, προστάτευσε και φυγάδευσε για να μην τον συλλάβει η αστυνομία, τον φονιά του ίδιου του αδελφού του. Γι’ αυτό ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός θα γράψει: ‘‘Τέτοιες είναι οι ψυχές των Αγίων, αγαπούν τους εχθρούς περισσότερο από τον εαυτό τους, για να αρέσουν στον Ευεργέτη Χριστό και να τον μιμηθούν όσο μπορούν στη φιλανθρωπία Του.’’  
Η εφαρμογή της αγάπης είναι και έκφραση της ακράδαντης εμπιστοσύνης μας προς τον Θεό. Η πραγματοποίηση αυτής της θείας εντολής θα καταδείξει την υπακοή μας προς το άγιο θέλημά Του. Ακόμη κι αν μας φαντάζει ακατόρθωτη, με την δική Του βοήθεια μπορεί να επιτευχθεί. ‘‘Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ’’.  Ως παντοδύναμος και φιλάνθρωπος Θεός προνοεί και για την πρόσκαιρη ζωή μας, ώστε να μας απαλλάσσει από τα μεγάλα κακά, όσα προξενεί η έχθρα. Δεν αφήνει ανυπεράσπιστους τους τηρητές των εντολών Του. Το πρόβλημα δημιουργείται με την αποστασία μας από το θέλημά Του. Τότε βρίσκει την ευκαιρία ο μισόκαλος Διάβολος και εμφιλοχωρεί στις ζωές μας, σπέρνοντας το μίσος, την αδικία, την ηθική διαφορά, ακόμη και την εγκληματικότητα.
Η έχθρα δεν μας απομακρύνει μόνο από τον συνάνθρωπό μας, αλλά και από τον Θεό. Ενώ είμαστε πλασμένοι να βρισκόμαστε σε κοινωνία με τους άλλους, με την κακία ορθώνονται πελώρια τείχη.  Μόνο η αγάπη δύναται να τα γκρεμίσει. Όπως αγάπη είναι ο Θεός, το ίδιο και ο άνθρωπος, ως γνήσιο τέκνο Του, οφείλει να διατηρεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα του πατρός του. Είναι θλιβερό σήμερα να παρατηρούμε αντιπαλότητες και μίση, ακόμη και μέσα σε μια χριστιανική κοινότητα. Στην καθημερινότητά μας αντί της αγάπης, να πρυτανεύει το μίσος έναντι του ‘‘άλλου’’(εργοδότη, γείτονα, συνεργάτη κ. ά.) Έχθρα προς αυτόν που συνδιεκδικούμε!  Κακία προς αυτόν που συνυπάρχουμε! Αντιπάθεια προς αυτόν που συναγωνιζόμαστε! Αυτή η εικόνα είναι ανάρμοστη για το πιστό τέκνο του Θεού.
Κάποτε στα μέρη της Λιβύης ένας μοναχός επισκέφθηκε τον γέροντα Σιλουανό. Εξομολογούμενος του είπε: «Γέροντα, έχω έναν εχθρό, οποίος μέχρι τώρα με έχει βλάψει πολύ. Έφθασε στο σημείο την ίδια μου την ζωή να επιβουλευθεί. Γι’ αυτό το λόγο επιθύμω να τον πάω στο δικαστή.» Κι ο γέροντας του ζήτησε να προσευχηθούν. Ξεκίνησαν το ‘‘Πάτερ ημών’’ και στη φράση: ‘‘καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν’’. Ο γέροντας τότε είπε: « Μὴν ἀφήσεις ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς οὐδὲν ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν!» «Όχι έτσι γέροντα», του λέγει ο μοναχός. «Έτσι παιδί μου, αφού εσύ θες να πας στον δικαστή για να εκδικηθείς τον εχθρό σου!» Μετά από αυτό ο μοναχός έβαλε μετάνοια στον γέροντα και συγχώρεσε τον εχθρό του. Η αγάπη προς τους εχθρούς είναι θεία εντολή και παρέχει το εισιτήριο για την είσοδο μας στον Παράδεισο. Αμήν!

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

συμβουλές Γέροντος ιερέως

Οι ιεροψάλτες δεν εκφωνούν τα αναγνώσματα και δεν ψάλλουν τους ύμνους για να αυτο-ικανοποιηθούν, ούτε για να γίνουν αρεστοί στους εκκλησιαζομένους. Αλλοίμονο τότε! Ψάλλουν ανενόχως για να κάνουν πιο κατανυκτική την αναφορά μας στο Θεό που λατρεύουμε. Να διακονούν κι αυτοί με φόβο Θεού τη λυτρωτική Θυσία του Ιησού Χριστού και μάλιστα "εξ όλης ψυχής, καρδίας και διανοίας". Διαφορετικά, θα αρχίσουν τα μουρμουρητά, η γκρίνια, τα παράπονα και αρκετές φορές τα "γελάκια". Όλα θα τούς φταίνε: αυτοί που συμψάλλουν, ο απέναντι χορός, ο τόνος των εκφωνήσεων, η αλλαγή του ήχου, τα μικρόφωνα και τόσα άλλα. Η ψαλμωδία στον εσπερινό, στον όρθρο και ιδιαιτέρως στη θεία λειτουργία είναι αγγελική διακονία, κατά τόν Μέγα Βασίλειο.

[απόσπασμα από το βιβλίο "εγώ φταίω... Εσύ;" του ιερέως Στεφάνου Αναγνωστοπούλου, σελ. 40, έκδοση 2019 στον Πειραιά]

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2019

φωτογραφίες από πανήγυρη ιεράς μονής Κατερινούς

Αναρτούμε ορισμένες φωτογραφίες από την φετινή εορτή του Γεννεσίου της Θεοτόκου στην πανηγυρίζουσα ιερά μονή Κατερινούς.
Ευχαριστούμε θερμά την ηγουμένη Μαριάμ μοναχή και τη συνοδεία αυτής, διότι με πολλή αγάπη προσκαλεί τον σύλλογό μας και ψάλλουμε στις ακολουθίες.
Φέτος (2019) στον εσπερινό απέδωσαν τους ύμνους οι συνάδελφοι: Γεώργιος Λιούλιος, Γεώργιος Γαρουφαλής, Γεώργιος Βλάχος, Χρήστος Ζήσης, Σπυρίδων Τζαβέλας και Ιωάννης Μανδρούκας.
Στην πρωινή ακολουθία έψαλαν οι: Νικόλαος Λουκάς, Λεωνίδας Γαρουφαλής, Χρήστος Παλούμπας και οι εξάδελφοι Αθανάσιος Πετρόπουλος (του Νικολάου και του ιερέως Αναστασίου).






 

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019

πανήγυρις ιεράς μονής Κατερινούς 2019



ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ


Τὴν ἐρχόμενη Κυριακή  8  Σεπτεμβρίου 2019 πανηγυρίζει ἡ Ἱερά Μονή Παναγίας τῆς Κατερινοῦς γιὰ τὴ μεγάλη θεομητορική ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
      Τὸ Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019 καὶ ὥρα  7.00΄ μ.μ. θὰ τελεσθεῖ ὁ Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός, μετά θείου κηρύγματος καὶ ἀρτοκλασίας.
Μετά τὸν Ἑσπερινό ἀπό 10.00΄ μ.μ. ἕως 1.00΄ νυκτερινή, θὰ ἀκολουθήσει Ἱερά Ἀγρυπνία στὸ καθολικό τῆς Μονῆς.
Τὴν Κυριακή  8 Σεπτεμβρίου 2019 καὶ ὥρα 7.00’ π.μ. θὰ τελεσθοῦν ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καὶ στὴ συνέχεια ἡ ἀναστάσιμη Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑ.
Τ πόγευμα τς Κυριακς
7.00’ μ.μ. Παρακλητικός Κανών τς Παναγίας Κατερινιώτισσας. κολούθως, πολιτιστικό πρόγραμμα τς ορτς τν Μακρυνείων, μ θέμα μιλίας: «ειφόρος Τριχωνίδα - Λίμνη, μς νώνει γι τ Μέλλον», μ τν             κ. Γιάννη Σελιμά Περιβαλλοντολόγο, M.Sc Οκονομική & Περιφερειακή νάπτυξη.
* Στν σπερινό κα στ Θεία Λειτουργία θ ψάλλουν μέλη το Συλλόγου εροψαλτν «ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ».
* Τ πολιτιστικό πρόγραμμα διενεργεται μ τ συνεργασία το Προέδρου τς Κοινότητος Γαβαλος κα το Συλλόγου Π.Ε.Σ.Α.Γ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς


Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

η εκκλησιαστικη πρωτοχρονιά

του Ιωάννη Αν. Γκιάφη,
θεολόγου - πολιτικού επιστήμονος 
 
Αν και η 1η Ιανουαρίου θεωρείται η πρώτη ημέρα εκάστου πολιτικού έτους, δεν ισχύει το ίδιο και στην Εκκλησιά μας. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση η 1η Σεπτεμβρίου θεσπίζεται ως η ημέρα έναρξης κάθε εκκλησιαστικού χρόνου ή όπως διαφορετικά λέγεται, ως «η αρχή της Ινδίκτου». Η λέξη ‘‘Ίνδικτος’’ προέρχεται από την λατινική λέξη «indictio» και σημαίνει διαταγή. Στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ιστορικώς καταγράφεται πως είχε επιβληθεί ετησίως στους πολίτες να καταβάλουν φόρο για την συντήρηση του στρατού επί μια δεκαπενταετία. Κάθε δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονταν ένας κύκλος ετών (Ινδικτίωνας) και ο φόρος αυξομειώνονταν. Επομένως ο Ινδικτίωνας δεν ήταν παρά η αστρονομική χρονική περίοδος αυτών των δεκαπέντε ετών.
Ο όρος «Ίνδικτος» χρησιμοποιείται και από την Εκκλησία μας προκειμένου να δηλωθεί η αρχή του νέου έτους. Το Βασιλειανό μηνολόγιο σημειώνει χαρακτηριστικά: »Την Ίνδικτον εορτάζει η του Θεού Εκκλησία, από των αρχαίων παραλαβούσα, δια το νομίζεσθαι αρχήν είναι του χρόνου από ταύτης της ημέρας (δηλ. της 1ης Σεπτεμβρίου)». Επίσης καθιερώνεται ο μήνας Σεπτέμβριος ως ο πρώτος μήνας της εκκλησιαστικής περιόδου διότι είναι η εποχή της συγκομιδής των καρπών και της προετοιμασίας για τον νέο κύκλο βλάστησης. Ως εκ τούτου οι χριστιανοί αποδίδουν τις ολόθερμες ευχαριστίες τους στον πάνσοφο Δημιουργό δια την εύνοιά Του προς την κτίση.
Σε συμφωνία με την ‘‘αρχή της Ινδίκτου’’ βρίσκεται και η ευαγγελική περικοπή που αναγιγνώσκεται την ημέρα αυτή. Ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρεται στην είσοδο του Κυρίου μας στη συναγωγή των Ιουδαίων και στο πρώτο του κήρυγμα. Από τον χώρο της συνάθροισης των συμπατριωτών Του ξεκινά το έργο της σωτηρίας των αθάνατων ψυχών, ένα έργο που προφητεύθηκε αιώνες πριν και τώρα έφθασε η στιγμή να εκπληρωθεί. Δεν είναι τυχαίο που ανοίγοντας ο Ιησούς το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, διάβασε μια προφητεία περί του Θεανδρικού προσώπου Του.
Έγραφε ο προφήτης Ησαΐας: ‘‘ Πνεύμα Κυρίου μένει και αναπαύεται σε μένα και με έχρισε. Με απέστειλε να κηρύξω το ευαγγέλιο σε αυτούς που στερούνταν της χάριτος του Θεού. Με έστειλε να ιατρεύσω εκείνους των οποίων η καρδιά έχει συντριβεί από την αμαρτία. Με έστειλε να κηρύξω άφεση αμαρτιών στους αιχμάλωτους και να χαρίσω την πνευματική όραση στους τυφλωμένους από τα πάθη. Με έστειλε να ελευθερώσω από κάθε ενοχή τους καταπληγωμένους από την αμαρτία. Και τέλος με έστειλε να αναγγείλω την έναρξη της νέας περιόδου που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό Του. » (Λουκ. δ’, 18-19) Τα λόγια αυτά μπορεί ο Ιησούς να τα αναγιγνώσκει ενώπιον όλων, όμως πρόκειται από μέρους Του να εφαρμοστούν. Τι συμπληρώνει αργότερα; «Σήμερα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε.»(Λουκ. δ΄ , 21). Η προφητεία αυτή σήμερα ενσαρκώνεται, αφού μπροστά τους έχουν το ίδιο το προφητευμένο πρόσωπο.

Πράγματι ο Χριστός έρχεται για να πλουτίσει με την χάρη Του τους πνευματικά πτωχούς. Καταφθάνει στη γη για να θεραπεύσει τους ψυχικά ασθενείς διότι η αμαρτία είναι αρρώστια της ψυχής. Πλησιάζει τους αιχμαλώτους ώστε να τους απελευθερώσει από την δουλεία των παθών τους. Κατέρχεται στον κόσμο προκειμένου να δώσει το φως της αλήθειας στους τυφλωμένους από το σκοτάδι της αμαρτίας. Και με όλο αυτό το θεάρεστο έργο εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στην ανθρωπότητα, την περίοδο της χάριτος του Θεού. Πρόκειται για την περίοδο της αναδημιουργίας της κτίσης, της ανακαίνισης του κόσμου, της ‘θείας οικονομίας’.
Όσο κι αν σήμερα γίνεται λόγος περί κοινωνικής ανάπτυξης, ο Κύριος με το έργο Του άλλαξε την ροή της ιστορίας. Όσο κι αν στην ιστορία παρουσιάζονται διάφορες προσωπικότητες που μέσα από επαναστάσεις πέτυχαν την ελευθερία ολόκληρων λαών και πολιτισμών, κανείς δεν κατόρθωσε την ανάσταση και τη ζωή, τις οποίες μόνο ο Χριστός δώρισε σε όλη την οικουμένη. Με το κήρυγμά Του αφύπνισε συνειδήσεις και κατάφερε την πνευματική ανάνηψη των ανθρώπων. Όπου κι αν πέρασε, σκόρπισε το χαρμόσυνο μήνυμα της ευσέβειας και της ενάρετης πολιτείας. Μην λησμονάτε πως το ευαγγέλιο του Μεσσία δεν είναι παρά μια διακήρυξη της ελευθερίας από τα δεσμά της αμαρτίας και του διαβόλου. Ο Χριστός δεν έρχεται για να απελευθερώσει τους Ισραηλίτες από τον Ρωμαϊκό ζυγό (όπως αυτοί νόμιζαν), αλλά για να τους ελευθερώσει από την σκλαβιά του ‘‘κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου’’. Άρα προσφέρει την αληθινή-πνευματική ελευθερία.
Ευδοκεί ο Κύριος να συνδιαλαγεί με τα πλάσματά του και από άπειρη αγάπη και συμπόνια ορμώμενος, σπεύδει δια της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς, να αποκαταστήσει την σχέση του με αυτά η οποία είχε αμαυρωθεί από την αποστασία του ανθρώπου. Από τη στιγμή της άκρας συλλήψεως του, στην θεοδόχο γαστέρα της αειπαρθένου κόρης της Ναζαρέτ και ιδιαίτερα από την στιγμή εκείνη της αρχής της δημόσιας δράσης του στα σκοτάδια του κόσμου που σηματοδοτείται από τη σημερινή εορτή, ξεκινά  η επαναφορά του ανθρώπου στο αρχέγονο κάλλος και όχι μόνο αλλά στον οντολογικό στόχο και προορισμό του ιδίου που είναι η ομοίωσή του με τον σεσαρκωμένο Λόγο. Ο Χριστός μας δηλαδή, από σήμερα ξεκινά να μας δείχνει ότι ο σκοπός της ύπαρξής μας είναι ο Ίδιος. Ότι Αυτός είναι, όχι μόνο το κατ'εικονα αλλά και το καθ'ομοίωσην και ο κατεξοχήν και πρωταρχικός στόχος των πρωτοπλάστων στον παράδεισο. Ο Χριστός σαλπίζει την έναρξη του ιωβηλαίου έτους, την εκκίνηση του χρόνου πραγματοποίησης της αποστολής Του στον κόσμο. Αποτελεί τον «δεκτόν ενιαυτόν Κυρίου». Αυτό το νέο εκκλησιαστικό έτος καλούμαστε και εμείς να το διάγουμε ‘‘εν αρετή’’, διορθώνοντας τα λάθη του παρελθόντος. Έχουμε χρέος ως πιστά μέλη του σώματος του Χριστού να συμπεριφερόμαστε ως γνήσια τέκνα Του, βαδίζοντας την ιερά οδό του Ευαγγελίου. Οφείλουμε επίσης να αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση της «εν Χριστώ» ελευθερίας, της απελευθέρωσής μας από την κοσμική μικρότητα και ματαιότητα. Τέλος, ας συνειδητοποιήσουμε ότι «δεκτοί γεγόναμεν τω Θεώ Πατρί!».
‘‘Κάποτε στη Ρωσία ένας εξόριστος συνωμότης αναχωρούσε για την παγωμένη Σιβηρία. Μια γιαγιά τον πλησίασε και του χάρισε μια Καινή Διαθήκη. Εκείνος τη δέχτηκε, αλλά όντας άθεος, τη θεώρησε κατάλληλη για να κόβει κάθε μέρα και μια σελίδα, να ρίχνει μέσα καπνό και να στρίβει τσιγάρο. Κάπνισε όλο το κατά Ματθαίον και Μάρκον ευαγγέλιο και τα πρώτα κεφάλαια του κατά Λουκάν. Μια μέρα όμως σκέφτηκε να διαβάσει το χαρτί που έκοψε για να καπνίσει και έπεσε πάνω στην παραβολή του Ασώτου. Το αποτέλεσμα ήταν να γράψει μετά: « Αν κάποιος μου αποδείκνυε πως η αλήθεια είναι μακριά από τον Χριστό, θα προτιμούσα να είμαι με τον Χριστό παρά με την αλήθεια»’’. Αυτός ο εξόριστος ήταν ο μεγάλος Ρώσος θεολόγος Ντοστογιέφσκι. Όχι μόνο ο χρόνος που ξεπροβάλει, αλλά όλα τα έτη της ζωής μας να είναι κοντά στον λυτρωτή μας Χριστό! Αμήν!