Τρίτη 26 Απριλίου 2011

'' Ω ΠΑΣΧΑ ΤΟ ΜΕΓΑ....''



<<    ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!    >>

Το Δ.Σ. του συλλόγου μας εύχεται σε όλους: ''η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού να σημάνει την απαρχή για προσωπική και οικογενειακή ανάσταση. Η δε ζωή μας να είναι συνεχώς λουσμένη από το Αναστάσιμο φως. Χρονιά πολλά και ευλογημένα!''    

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

''ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ''

''ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ''



Μια Σταυροαναστάσιμη Πορεία




Ιωάννου Αν. Γκιάφη

Πολιτικού επιστήμονος-

φοιτ. Θεολογίας Πανεπ. Αθηνών.

Σε μια εποχή υλισμού και έντονης φαυλοκρατίας οι υπέρτατες αξίες της χριστιανοσύνης αναδύονται και πάλι μέσα από την ανοδική σταυροαναστάσιμη πορεία της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας. Εύκολα κατονομάζονται, δύσκολα συνειδητοποιούνται. Όταν η πτωτική ανθρώπινη φύση μας εμμένει σε μια εμπαθή κατάσταση, πως να επιτευχθεί η συνοδοιπορία μας με τον ‘‘Υιό του ανθρώπου’’ επί του Σταυρού; Μπορείς να γίνεις συγκυρηναίος, όταν δεν έχεις ενσταλάξει την σημασία της σταυρικής θυσίας στη ζωή σου; Αναρωτιέται κανείς γιατί η Εκκλησία μας δίνει ιδιαίτερη σημασία σε μια εβδομάδα μόνο ολόκληρου του έτους, αλλά και μερικές ημέρες εκάστης εβδομάδας προβάλλει συγκεκριμένες ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας (π.χ. κάθε Παρασκευή η Εκκλησία μας ενθυμείτε την Σταύ-ρωση του Κυρίου μας, όπως και την Μεγάλη Παρασκευή); Αναζητά κάποιος την ουσιαστική υπόσταση των γεγονότων που για ακόμη μια χρονιά θα κληθούμε να ζήσουμε;

Τα ως άνω ερωτήματα είναι απόρροια κάθε ελλόγου όντος, το οποίο ξέρει να μην προσπερνά το καθετί και άκριτα να το δέχεται. Αν και συνεχώς διατυμπανίζε-ται η εκκοσμίκευση της Εκκλησία μας που θέλει την Εκκλησία να περιορίζεται σε μια «υλική, οργανωτική και νομική απασχόληση και φροντίδα σε βάρος των θρησκευ-τικών και πνευματικών φροντίδων », έρχεται αυτή η πορεία προς το Άγιο Πάσχα, η οποία χαρακτηρίζει ολόκληρο τον λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας μας, για να αναδείξει τον πραγματικό χαρακτήρα της ‘‘Στρατευομένης Εκκλησίας’’. Ο πνευματικός ρόλος και η φιλάνθρωπη δράση της ‘‘νοητής νηός’’ εντοπίζεται ιδιαίτερα μέσα από τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας. Στον αντίποδα της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας μας βρίσκεται το αιώνιο πρότυπο του Σταυρωθέντος Χριστού.

Έτσι, λοιπόν εισερχόμαστε στην πιο ευλογημένη περίοδο της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας μας, την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία είναι ο επίλογος της περίοδος του Τριωδίου. Και όπως ένας επίλογος συγκεφαλαιώνει τα νοήματα του κειμένου, κατ’ αυτό τον τρόπο και η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα εμπερικλείει τα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες του Τριωδίου με διαφορετικά ανθρώ-πινα πρότυπα, μα προπάντων με κύριο πανανθρώπινο πρότυπο το πρότυπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Καταρχήν, γιατί την ονομάζουμε Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα; Ονομάζεται μεγάλη γιατί «οι ωφέλειες και οι δωρεές που αντλούμε από αυτή είναι πολλές, την στιγμή που καταργείται ο θάνατος με την Ανάσταση του Χριστού, εξαφανίζεται η αμαρτία, καταλύεται η τυραννική εξουσία του Διαβόλου, συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό κ. ά. » Αυτή η ξεχωριστή εβδομάδα ξεκινά με τον Νυμφίο Χριστό, τον αξεπέραστο σε ωραιότητα Ανήρ της νύμφης Εκκλησίας και κορυφώνεται με τον Αναστημένο Χριστό, του Υιό του Θεού που ενώ γεύθηκε τον αδυσώπητο και βάναυσο σταυρικό θάνατο μετά από τρεις ημέρες ηγέρθη εκ του τάφου. Ας διέλ-θουμε όμως ευσύνοπτα τις ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.

Κατά την Αγία και Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία μας παρουσιάζει το παρά-δειγμα του παγκάλου Ιωσήφ, εκείνου του βιβλικού προσώπου που ως τύπος ανθρώπου προεικονίζει τον Ιησού Χριστό. Δεν υπέστη και λίγα στην ζωή του, κάτι που συσχετίζεται με τα όσα έπαθε ο ‘‘Υιός του Θεού’’ προς το τέλος της βιωτής του. Τον Ιωσήφ τον πούλησαν ως δούλο τα ίδια του τα αδέλφια, μήπως και τον Ιησού Χριστό οι ίδιοι οι άνθρωποι που τον καλωσόριζαν με βάϊα μόλις έμπαινε στα Ιεροσόλυμα δεν τον σταύρωσαν λίγο αργότερα;

Την Αγία και Μεγάλη Τρίτη προβάλλεται η παραβολή των δέκα παρθένων. Εδώ εμφανίζονται ανθρώπινα πρότυπα προς μίμηση, όπως οι πέντε παρθένες με τις αναμμένες λαμπάδες και πρότυπα προς αποφυγή, όπως οι πέντε παρθένες με τις λαμπάδες σβηστές. Καλείται ο χριστιανός να είναι πάντα σε πνευματική εγρήγορση «ίνα μη τω θανάτω παραδοθή και της Βασιλείας έξω κλεισθή».

Συνεχίζοντας τον πνευματικό ανήφορο της Μ. Εβδομάδας φθάνουμε στο μέ-σο αυτού, στην Αγία και Μεγάλη Τετάρτη. Την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας ενθυ-μείτε δυο πρόσωπα ξεχωριστά, τα οποία από μια πορεία βρέθηκαν σε άλλη πορεία. Το ένα πρόσωπο είναι εκείνη η πόρνη η οποία σύμφωνα με τον ιερό ευαγγελιστή Ματθαίο άλειψε με μύρο τους πόδας του Ιησού και μετανόησε για τον πρότερο βίο της. Το άλλο πρόσωπο είναι ο Ιούδας, ο οποίος αν και υπήρξε ένας εκ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου, ήταν ο άνθρωπος που πρόδωσε τον Διδάσκαλο του. Η μεν πόρνη με την μετάνοια της κερδίζει την σωτηρία, ο δε Ιούδας με την προδοσία του θέτει τον εαυτό του ‘‘έξω του Νυμφώνος Χριστού’’.

Από την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη πλέον εισερχόμαστε στα μοναδικά και ανεπανάληπτα γεγονότα, τα άμεσα σχετιζόμενα με τον Νυμφίο Χριστό. Ειδικότερα την Μ. Πέμπτη μνεία γίνεται στον Ιερό Νιπτήρα και στον Μυστικό Δείπνο. Το γεγονός του Ιερού Νιπτήρα είναι παραδειγματικό για τον καθένα, την στιγμή που ο ίδιος ο Υιός του Θεού πλένει ως ο έσχατος διάκονος τους πόδας των μαθητών Του. Από την άλλη πλευρά ο Μυστικός Δείπνος, κατά τον οποίο ευλογήθηκαν ο άρτος και ο οίνος από τον ίδιο τον Χριστό, είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας παραδομένο από τα χέρια του Θεανθρώπου.

Και εγγίζουμε την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή , κατά την οποία ζωντανεύουν ξανά τα γεγονότα που δεν ταυτίζονται με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ηθική αυτοτέλεια του ανθρώπου, αλλά ενσαρκώνουν μοχθηρία και περιφρόνηση γύρω από Ένα Πρόσωπο. Κατά την ημέρα αυτή σταυρώνεται ο ‘’Υιός της Παρθένου’’ δια την ημών σωτηρία. Η Σταύρωση του Χριστού αναδεικνύει πραγμα-τικά την θυσιαστική αγάπη Του υπέρ των αγνωμόνων και αχάριστων εαυτών μας.

Εν τέλει πλησιάζουμε στο Άγιο και Μεγάλο Σάββατο, όπου οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν να εορτάζουμε την Ταφή του Κυρίου και την «εις Άδου κάθοδό Του.» Η ήμερα αυτή έρχεται να δείξει στον καθένα μας ότι και ο Ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε, πέθανε και ετάφη, αλλά μετά από τρεις ημέρες «ανέστη εκ των νεκρών». Έτσι, την τριήμερη ταφή του Κυρίου την διαδέχεται η Ανάστασή του, την Κυριακή του Πάσχα, γεγονός που δίνει νόημα στην ύπαρξη της ανθρώπινης οντότητας και προοπτική αιωνιότητας.

Οδοιπορώντας την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα νοιώθεις ιερά αισθήματα να διακατέχουν την καρδιά σου. Αισθήματα κατάνυξης, συντριβής καρδίας και έντονης ψυχικής ανάτασης διαπνέουν την ύπαρξη σου. Μετέχεις στο θείο Πάθος και ο νους σου από τα γήινα μετοικίζει στα επουράνια και ατελεύτητα. Το ζητούμενο είναι η μετοχή μας να μην είναι παθητική απλά συγκινησιακά φορτισμένη. Η ουσιαστική συμμετοχή μας επιτυγχάνεται μέσα από την προσωπική μας συμπό-ρευση και συσταύρωση με τον «Ερχόμενον επί το εκούσιον Πάθος» και Σταυρωθέντα Κύριο ημων Ιησού Χριστό. Καλή Ανάσταση!

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

"Κάτι που δεν ξεχνιέται...................''

Ένας χρόνος μετά……




«Ο χρόνος κυλάει σαν το νερό», συνηθίζει να λέει ο λαός μας. Και είναι πραγμα-τικότητα αυτή η λαϊκή ρήση καθότι είναι απόσταγμα σοφίας και πολυετούς πείρας. Δεν κατανοείς τις περισσότερες φορές πόσο γρήγορα τρέχει. Αυτό συμβαίνει γιατί το μυστήριο του χρόνου δύσκολα αποτελεί προϊόν εκλογίκευσης. Ο χρόνος είτε αποτελεί σημείο βελτίωσης καταστάσεων είτε σημείο λήθης γεγονότων. Κι όμως υπάρχουν στιγμές του χρόνου που δύσκολα λησμονιούνται.

Μια τέτοια στιγμή ήταν η 14η Απριλίου 2010, όταν ο χρόνος πάγωσε και η ώρα σταθεροποιήθηκε να δείχνει 8 το πρωί. Ήταν η ημέρα και η ώρα κατά την οποία ένας επίλεκτος και ξεχωριστός άνθρωπος της τοπικής κοινωνίας του Αγρινίου εγκατέλειψε την ματαιότητα του κόσμου αυτού και έσπευσε να συναντήσει Αυτόν που αγάπησε από μικρό παιδί με τρόπο μοναδικό και αμύητο. Και λέω αμύητο γιατί ο τρόπος της πεποιθή-σεως αυτού του ευέλπιδος ανθρώπου δεν συναντιέται εύκολα σε ανθρώπους του σήμερα. Ο εύελπις άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι πλέον ανάμεσά μας (επί γης!), αγάπησε σε υπερθετικό βαθμό τον «Κτίστη ορατών τε και αοράτων», ώστε όλη του η βιωτή υπήρξε θεοφιλής και θεοδώρητη. Τα πρώτα σκιρτήματα της νεανικής του ηλικίας τα ένοιωσε μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας, στην θεοΐδρυτη Εκκλησία μας. Ανδρώθηκε και ενηλικιώθηκε γαλουχημένος με τα νάματα της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης, αλλά και υπό την καθοδήγηση καλοκάγαθου πνευματικού πατρός. Προχώρησε στο διάβα της επίγειας ζωής του έχοντας άρει μέσα του τις σημαίες της αξιοπρέπειας, της ταπεινότητας, της καλοσύνης, της ηθικής καλλιέπειας, της σωφροσύνης, της μειλιχιό-τητας και της εν γένει πνευματικής καλλιέργειας. Δεν δίστασε να αντιπαλέψει όλες τις δυσκολίες και προπάντων με φιλήσυχη στάση να αντιμετωπίσει κάθε πειρασμική πρόκληση. Δεν γόγγυζε, μα αντίθετα με μια πνευματική αντιμετώπιση των προσωπικών συμβαινόντων αναδείκνυε το κάλλος του ‘‘έσωθεν ανθρώπου’’. Η συγχωρήτικότητα του και η μεγαλοψυχία του απέναντι σε ανθρώπινα ατοπήματα και κριτικές υπήρξαν παραδειγματικές. Η καλοπροαίρετη σκέψη του υπερύψωνε το ίδιον του προσώπου του. Γνώριζε την οδό της έμπρακτης και ανυστερόβουλης αγάπης και απαξίωνε κάθε συμφεροντολογική ιδεοληψία και πρακτική. Τον λυπούσε η έλλειψη πνευματικής ανδρείας στους δύσκολους καιρούς μας ακόμη και από εκκλησιαστικούς ταγούς, αλλά ήξερε να δικαιολογεί τον πτωτικό άνθρωπο.

Αξιώνεται από τον Πάνσοφο Θεό να ανελιχθεί πνευματικά, επιστημονικά και κοινωνικά. Η προσφορά του υπήρξε εγνωσμένη στους πάντες, τόσο ως θεολόγου και εκκλησιαστικού δημοσιογράφου, μιας και σημείωσε τεράστια επιτυχία στα ερτζιανά κύματα, όσο και ως ιεροψάλτη και υμνωδού των μεγαλείων του Θεού. Και το όνομα αυτού του ενάρετου ανδρός ακούγεται στο όνομα Παναγιώτης Κων. Κουτσούκης. Τι να πρωτοαναφέρεις την στιγμή που τόσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτό το ξεχωριστό και ανεπανάληπτο ‘‘πρόσωπο’’ του Θεού!!! Πέρασε ένας χρόνος από τότε που ο Πανα-γιώτης μας άφησε το γήινο και υλικό κόσμο, προκειμένου να πορευθεί στην «πέραν του τάφου ζωή» και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εκπληρωθεί η αδιάλειπτη μεταφυσική του αναζήτηση. Η αναζήτηση του επέκεινα, όχι μόνο ήταν χαρακτηριστικό ενός θεολόγου με εσχατολογικό ενδιαφέρον, αλλά προσδιόριζε την όλη ύπαρξή του. Από εδώ έκτιζε το οικοδόμημα της αιωνιότητας και τώρα αποτελεί πεποίθησή μας ότι το απολαμβάνει!

Μπορεί εύκολα να αναρωτηθεί κάποιος γιατί μια τέτοια επιμονή πολλών ανθρώ-πων στο πρόσωπο του Παναγιώτη! Ο λόγος που επαναλαμβάνεται η αναφορά σε αυτόν είναι όχι μόνο γιατί έφυγε ένας νέος άνθρωπος τόσο απρόσμενα και απρόοπτα, αλλά και γιατί απουσιάζει από δίπλα μας μια σπάνια και μοναδική προσωπικότητα, η οποία κινούνταν φιλάνθρωπα για τον καθένα, από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο. Η προσωπικότητα του Παναγιώτη ασκούσε μια καθολική επίδραση, ακόμα και πέραν των ορίων της τοπικής κοινωνίας. Η ξαφνική απώλεια του Παναγιώτη προκάλεσε το κοινό συγκινησιακό αίσθημα. Αποτελεί κοινή παραδοχή το γεγονός ότι μια απώλεια σαν του Παναγιώτη, είναι γεγονός που προκαλεί ερωτήματα σε πολλούς ανθρώπους.

Ο χρόνος όμως για τον Παναγιώτη δεν σταματάει την 14η Απριλίου 2010, αλλά συνεχίζει να κυλάει μέσα στην αιώνια και ακατάληπτη ροή των πνευματικών πραγμά-των. Δεν τον αγγίζει πια ο χρόνος και ο ρυθμός ενός κόσμου γεμάτου από άγχος και έντονα αισθήματα ανυπαρξίας, αλλά ακουμπά τον χρόνο του Θεού που κανένας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει, παρά μονάχα ο Ίδιος ο Δημιουργός. Ο «χρόνος» της αιωνιότητας απροσέγγιστος στην κοινή λογική, αντίθετα προσιτός στον άνθρωπο του Θεού, ο οποίος «καινούς ουρανούς και γη καινήν κατά το επάγγελμα αυτού» (Β’ Πέτρου γ΄, 13) προσδοκεί, όπως ήταν και στον Παναγιώτη. Το παράδειγμά του ας είναι παντοτινό μέσα στο χρόνο της επίγειας ζωής μας.







Ο «επιστήθιος» φίλος σου,

Γιάννης Γκιάφης