Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

"Ιμερτόν εξέφηνεν εν Αγρινίω...''

   

 Δεν γράφω συχνά, αλλά γράφω κατεχόμενος από συναισθηματική φόρτιση. Γι' αυτό πρέπει να εκφράσω τα συναισθήματά μου, να δώσω νόημα στη λέξη, έκφραση, να πω, να νιώσω, να ανακουφιστώ.
     Αιτία να γράψω ήταν το γεγονός που κάποια Κυριακή βρήκα στο αναλόγιο ένα φάκελο στ' όνομά μου, που περιείχε το βιβλίο "ΜΕΛΩΔΗΜΑΤΑ" του αειμνήστου Γεράσιμου Πρεβεζιάνου, ευγενική προσφορά της συζύγου του Αγνής Δασκαλάκη- Πρεβεζιάνου. Την ευχαριστώ θερμά και την συγχαίρω γι' αυτή την καλαίσθητη και πολύ χρήσιμη εργασία, που αποτελεί και το καλύτερο μνημόσυνο για το Γεράσιμο. 
     Αν και πέρασαν αρκετά χρόνια, όσοι βρεθήκαμε κοντά στο Γεράσιμο, θωρώντας το βιβλίο του, τη φωτογραφία του, τις ψαλτικές του συνθέσεις, ακούγοντας τη μελωδική του φωνή στο συννημένο CD, τη σπάνια δεξιοτέχνια του, μένουμε άφωνοι. Τουλάχιστον προσωπικά έτσι αντέδρασα. Θυμήθηκα τα λόγια της αδερφής του Χρήστου Σερέτη, όταν εκείνη άκουγε να ψάλλει ο Θρασύβουλος Στανίτσας: " Ποιος είναι αυτός Τακη μ' ;", ρώτησε τον αδεφρφό της. " Ο Θρασύβουλος Στανίτσας". Δεν τον γνώριζε, είπε μόνο με αναστεναγμό: "Αχ, τι έφαγε η μαύρη γη!" 
Ήταν ευλογία για το Αγρίνιο, όταν στη δεκαετία του 1980 και 1990 παρουσιάστηκαν δύο μεγάλα ονόματα της ψαλτικής τέχνης, ο Σπυρίδων Υφαντής, πρωτοψάλτης σήμερα του Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου της Ι. Μ. Ιωαννίνων κι ο εκλιπών- φευ- Γεράσιμος Πρεβεζιάνος. Ίδρυσαν Σχολή Βυζαντνής Μουσικής, υπηρέτησαν επάξια αναλόγια της εποχής της περιοχής, συγκρότησαν πολυμελείς χορωδίες. Εμείς τρέχαμε κοντά τους ν' ακούσουμε τα πηγαία, γνήσια μαθήματα, τα οποία ως μέλισσες απεκόμισαν από μεγάλους δασκάλους της ψαλτικής τέχνης (της Θεσσαλονικής, των Αθηνών), γιατί ήταν προικισμένοι με σπάνιο ταλέντο. Σαγήνευαν το ακροατήριο, χάριζαν ψυχική ανάταση. 
     Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ναι, ίσως ... Η μοναδικότητα, όμως, όχι!     


Δημήτρης Γκορόγιας
Διδάσκαλος-
Πρωτοψάλτης Ι. Ν. Αγ. Ιωάννου Δοκιμίου Αγρινίου