Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

"Ιμερτόν εξέφηνεν εν Αγρινίω...''

   

 Δεν γράφω συχνά, αλλά γράφω κατεχόμενος από συναισθηματική φόρτιση. Γι' αυτό πρέπει να εκφράσω τα συναισθήματά μου, να δώσω νόημα στη λέξη, έκφραση, να πω, να νιώσω, να ανακουφιστώ.
     Αιτία να γράψω ήταν το γεγονός που κάποια Κυριακή βρήκα στο αναλόγιο ένα φάκελο στ' όνομά μου, που περιείχε το βιβλίο "ΜΕΛΩΔΗΜΑΤΑ" του αειμνήστου Γεράσιμου Πρεβεζιάνου, ευγενική προσφορά της συζύγου του Αγνής Δασκαλάκη- Πρεβεζιάνου. Την ευχαριστώ θερμά και την συγχαίρω γι' αυτή την καλαίσθητη και πολύ χρήσιμη εργασία, που αποτελεί και το καλύτερο μνημόσυνο για το Γεράσιμο. 
     Αν και πέρασαν αρκετά χρόνια, όσοι βρεθήκαμε κοντά στο Γεράσιμο, θωρώντας το βιβλίο του, τη φωτογραφία του, τις ψαλτικές του συνθέσεις, ακούγοντας τη μελωδική του φωνή στο συννημένο CD, τη σπάνια δεξιοτέχνια του, μένουμε άφωνοι. Τουλάχιστον προσωπικά έτσι αντέδρασα. Θυμήθηκα τα λόγια της αδερφής του Χρήστου Σερέτη, όταν εκείνη άκουγε να ψάλλει ο Θρασύβουλος Στανίτσας: " Ποιος είναι αυτός Τακη μ' ;", ρώτησε τον αδεφρφό της. " Ο Θρασύβουλος Στανίτσας". Δεν τον γνώριζε, είπε μόνο με αναστεναγμό: "Αχ, τι έφαγε η μαύρη γη!" 
Ήταν ευλογία για το Αγρίνιο, όταν στη δεκαετία του 1980 και 1990 παρουσιάστηκαν δύο μεγάλα ονόματα της ψαλτικής τέχνης, ο Σπυρίδων Υφαντής, πρωτοψάλτης σήμερα του Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου της Ι. Μ. Ιωαννίνων κι ο εκλιπών- φευ- Γεράσιμος Πρεβεζιάνος. Ίδρυσαν Σχολή Βυζαντνής Μουσικής, υπηρέτησαν επάξια αναλόγια της εποχής της περιοχής, συγκρότησαν πολυμελείς χορωδίες. Εμείς τρέχαμε κοντά τους ν' ακούσουμε τα πηγαία, γνήσια μαθήματα, τα οποία ως μέλισσες απεκόμισαν από μεγάλους δασκάλους της ψαλτικής τέχνης (της Θεσσαλονικής, των Αθηνών), γιατί ήταν προικισμένοι με σπάνιο ταλέντο. Σαγήνευαν το ακροατήριο, χάριζαν ψυχική ανάταση. 
     Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ναι, ίσως ... Η μοναδικότητα, όμως, όχι!     


Δημήτρης Γκορόγιας
Διδάσκαλος-
Πρωτοψάλτης Ι. Ν. Αγ. Ιωάννου Δοκιμίου Αγρινίου

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗΣ (1918 – 2011)


 
   
Έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών και ο τελευταίος πιθανόν πολεμιστής
του ηρωϊκού 2/39 Συντάγματος Ευζώνων του έπους του ’40. 
Ο Γιώργος Μπιρμπίλης, ένας απλός τσολιάς, έζησε τις ηρωικές και ένδοξες, 
αλλά και δύσκολες και σκληρές συνθήκες του Ελληνο-Αλβανικού μετώπου, 
ολόκληρο το Α’ εξάμηνο του νικηφόρου πολέμου της ξιφολόγχης και του «ΑΕΡΑ».
Ήταν άνθρωπος απλός, γελαστός της καθημερινής βιοπάλης αγωνιστής αλλά όμως 
προικισμένος με πολλά χαρίσματα και πλούσια αισθήματα. 

Ευαίσθητος από τη φύση του σε κάθε καλό, ευγενικό και ωραίο.
Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του βιοπάλης, ως αυτοκινητιστής,
πρωτοστάτησε στη δεκαετία του ’50 στη δημιουργία
του γνωστού  σε όλους μας ΚΤΕΛ Αιτωλ/νίας. 
Ιδιαίτερα όμως, ο χαράσσων τις γραμμές αυτές για το Γιώργο Μπιρμπίλη αποτίει τιμή
και ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν τον μεγάλο φίλο των ιεροψαλτών 
της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής αλλά και της Δημοτικής παραδοσιακής.
  
 Ο Γιώργος Μπιρμπίλης αγαπούσε με πάθος τη μουσική, 
χωρίς να είναι μουσικός με τη στενή έννοια της λέξης,
χωρίς να έχει καμία επαγγελματική σχέση με τη μουσική. 
Ήταν θαυμαστής του Δημοτικού τραγουδιού
και τραγουδούσε άριστα τα Δημοτικά τραγούδια του τόπου μας, 
αφού ήταν προικισμένος μάλιστα με μια γλυκιά και εύστροφη φωνή. 
Σώζονται μαγνητοφωνημένα αρκετά τραγούδια του. 
Ιδιαίτερα αγαπούσε και μιμούνταν τον μοναδικό και θρυλικό Γεροθόδωρο.

 Παράλληλα όμως λάτρευε και την Εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική. 
Οι παλαιότεροι τον θυμούνται να τρέχει πρωί – πρωί στις εκκλησίες,
κουβαλώντας με τα χέρια του εκείνα τα παλιά, βαριά,
ασήκωτα μαγνητόφωνα με τις μπομπίνες για να μαγνητοφωνήσει 
κάποιο ονομαστό πρωτοψάλτη, που είχε προσκληθεί 
να ψάλει σε κάποιο Ναό που πανηγύριζε.
Τον θυμούμαι, όταν ήμουν για πολλά χρόνια Ιεροψάλτης στον Άη-Γιώργη 
να έρχεται πρωί- πρωί στην εκκλησία για να ακούσει τα γράμματα του όρθρου, 
χωρίς να παραλείπει σχεδόν καμία ιερή ακολουθία. 
Στο σπίτι του έχουν φιλοξενηθεί πλουσιοπάροχα 
όλοι οι μεγάλοι πρωτοψάλτες που πέρασαν και έψαλαν στην πόλη μας 
και στην περιοχή μας όπως: ο Αθ. Παναγιωτίδης, ο Χαρ. Ταλιαδώρος,
ο Δημ. Νεραντζής, ο Κυρ. Δασκαλούδης, ο Κλωναρίδης κ.α.

Τα παιδιά του ζηλότυπα φυλάσσουν ένα σημαντικό φωναρχείο 
παραδοσιακής Δημοτικής και Βυζαντινής Μουσικής.
Εμείς οι Ιεροψάλτες του χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη 
για την κατάθεση της δικής του αγάπης προς την Εκκλησιαστική μας μουσική 
και τη στήριξη που μας προσέφερε πάντα πρόθυμα σε κάθε κάλεσμα. 
Στην εκλεκτή και σεβαστή σύζυγό του, την κα. Ερμιόνη, τα παιδιά Νίκο και Ιπποκράτη,
εύχομαι να ζήσουν και να τον θυμούνται, 
στα δε χαριτωμένα εγγονάκια του να του μοιάσουν.

Αγαπητέ φίλε Γιώργο, αιωνία η μνήμη σου
και τώρα ελπίζω να απολαμβάνεις την ουράνια μελωδία των αγγέλων
και όλων των μαϊστόρων της ψαλτικής τέχνης που τόσο θαύμαζες και αγαπούσες.


Μιχάλης Οικονόμου
     Συνταξ. Εκπαιδευτικός 
Ιεροψάλτης 
        

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

κοίμηση ιεροψάλτη Δημ. Καντάνη


Δημοσιεύουμε το ψήφισμα του Συλλόγου μας, το οποίο αναγνώσθηκε κατά την εξόδιο ακολουθία του αειμνήστου ιεροψάλτη Δημητρίου Καντάνη, παλαιού μέλους του Συλλόγου μας. Ο εκλιπών υπήρξε ένας καλός εμπειρικός ψάλτης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια βοηθούσε το αριστερό αναλόγιο του Ι. Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου. Αξίζει να ειπωθεί ότι διετέλεσε και λαμπαδάριος του Ι. Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου για 3 χρόνια περίπου στο παρελθόν.  
Ας είναι αιωνία η μνήμη του!!!



ΨΗΦΙΣΜΑ



Στο Αγρίνιο, σήμερα 9 Μαΐου 2011 και ημέρα Δευτέρα, στο γραφείο του Συλλόγου Ιεροψαλτών Νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας «Άνθιμος ο Αρχιδιάκονος», το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου συνήλθε σε έκτακτη συνεδρίαση, αμέσως όταν πληροφορήθηκε το θλιβερό άγγελμα της κοιμήσεως του Δημητρίου Καντάνη, παλαιού μέλους του Συλλόγου μας.

Ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου κ. Ιωάννης Γκιάφης εξήρε το ιεροψαλτικό ήθος του εκλιπόντος και ανέφερε ότι ο μεταστάς ήταν ένας ιεροψάλτης με εμπειρία και αγάπη για την τέχνη του Ιερού Δαμασκηνού. Διακόνησε με ιερό ζήλο και μεγάλη προσήλωση το αναλόγιο του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου. Είναι αξιομίμητη η προσφορά του στο ναό τόσο από την θέση του νεωκόρου όσο και από τη θέση του ιερού ψαλτηρίου το οποίο εξυπηρετούσε με μεγάλη προθυμία όταν του ζητούνταν. Ακόμη και προς την δύση της επίγειας ζωής του συνέχιζε να πλαισιώνει το αριστερό αναλόγιο στις ενοριακές λατρευτικές συνάξεις. Αισθανόμαστε ιδιαίτερη τιμή που τον γνωρίσαμε και γοητευτήκαμε από την καλλιφωνία του.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου, μετά από εισήγηση του προέδρου του, εκφράζοντας τη θλίψη του και τον πόνο του για την κοίμηση του Δημητρίου Καντάνη, εξέδωσε ομόφωνα το ακόλουθο ψήφισμα:
1. Το Διοικητικό Συμβούλιο και αντιπροσωπεία του Συλλόγου μας να παραστεί στην εξόδιο ακολουθία, να εκφράσει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του και να αναγνωστεί το παρόν ψήφισμα.
2. Το όνομα του εκλιπόντος Ιεροψάλτου να καταχωρηθεί στα Δίπτυχα των κεκοιμημένων συναδέλφων του Συλλόγου, για να μνημονεύεται στην ετήσια Θεία Λειτουργία του Συλλόγου
3. Να δημοσιευθεί το παρόν ψήφισμα στον διαδικτυακό τόπο του Συλλόγου μας.

4. Αντίγραφο του παρόντος ψηφίσματος να επιδοθεί στην οικογένεια του εκλιπόντος.


Ευχόμαστε, τέλος, ο Αναστάς Κύριός μας να αξιώσει τον αείμνηστο Δημήτριο Καντάνη της Ουρανίου Του Βασιλείας και να παρηγορεί τους οικείους του.


ΕΚ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ




Τρίτη 26 Απριλίου 2011

'' Ω ΠΑΣΧΑ ΤΟ ΜΕΓΑ....''



<<    ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!    >>

Το Δ.Σ. του συλλόγου μας εύχεται σε όλους: ''η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού να σημάνει την απαρχή για προσωπική και οικογενειακή ανάσταση. Η δε ζωή μας να είναι συνεχώς λουσμένη από το Αναστάσιμο φως. Χρονιά πολλά και ευλογημένα!''    

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

''ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ''

''ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ''



Μια Σταυροαναστάσιμη Πορεία




Ιωάννου Αν. Γκιάφη

Πολιτικού επιστήμονος-

φοιτ. Θεολογίας Πανεπ. Αθηνών.

Σε μια εποχή υλισμού και έντονης φαυλοκρατίας οι υπέρτατες αξίες της χριστιανοσύνης αναδύονται και πάλι μέσα από την ανοδική σταυροαναστάσιμη πορεία της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας. Εύκολα κατονομάζονται, δύσκολα συνειδητοποιούνται. Όταν η πτωτική ανθρώπινη φύση μας εμμένει σε μια εμπαθή κατάσταση, πως να επιτευχθεί η συνοδοιπορία μας με τον ‘‘Υιό του ανθρώπου’’ επί του Σταυρού; Μπορείς να γίνεις συγκυρηναίος, όταν δεν έχεις ενσταλάξει την σημασία της σταυρικής θυσίας στη ζωή σου; Αναρωτιέται κανείς γιατί η Εκκλησία μας δίνει ιδιαίτερη σημασία σε μια εβδομάδα μόνο ολόκληρου του έτους, αλλά και μερικές ημέρες εκάστης εβδομάδας προβάλλει συγκεκριμένες ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας (π.χ. κάθε Παρασκευή η Εκκλησία μας ενθυμείτε την Σταύ-ρωση του Κυρίου μας, όπως και την Μεγάλη Παρασκευή); Αναζητά κάποιος την ουσιαστική υπόσταση των γεγονότων που για ακόμη μια χρονιά θα κληθούμε να ζήσουμε;

Τα ως άνω ερωτήματα είναι απόρροια κάθε ελλόγου όντος, το οποίο ξέρει να μην προσπερνά το καθετί και άκριτα να το δέχεται. Αν και συνεχώς διατυμπανίζε-ται η εκκοσμίκευση της Εκκλησία μας που θέλει την Εκκλησία να περιορίζεται σε μια «υλική, οργανωτική και νομική απασχόληση και φροντίδα σε βάρος των θρησκευ-τικών και πνευματικών φροντίδων », έρχεται αυτή η πορεία προς το Άγιο Πάσχα, η οποία χαρακτηρίζει ολόκληρο τον λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας μας, για να αναδείξει τον πραγματικό χαρακτήρα της ‘‘Στρατευομένης Εκκλησίας’’. Ο πνευματικός ρόλος και η φιλάνθρωπη δράση της ‘‘νοητής νηός’’ εντοπίζεται ιδιαίτερα μέσα από τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας. Στον αντίποδα της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας μας βρίσκεται το αιώνιο πρότυπο του Σταυρωθέντος Χριστού.

Έτσι, λοιπόν εισερχόμαστε στην πιο ευλογημένη περίοδο της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας μας, την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία είναι ο επίλογος της περίοδος του Τριωδίου. Και όπως ένας επίλογος συγκεφαλαιώνει τα νοήματα του κειμένου, κατ’ αυτό τον τρόπο και η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα εμπερικλείει τα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες του Τριωδίου με διαφορετικά ανθρώ-πινα πρότυπα, μα προπάντων με κύριο πανανθρώπινο πρότυπο το πρότυπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Καταρχήν, γιατί την ονομάζουμε Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα; Ονομάζεται μεγάλη γιατί «οι ωφέλειες και οι δωρεές που αντλούμε από αυτή είναι πολλές, την στιγμή που καταργείται ο θάνατος με την Ανάσταση του Χριστού, εξαφανίζεται η αμαρτία, καταλύεται η τυραννική εξουσία του Διαβόλου, συμφιλιώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό κ. ά. » Αυτή η ξεχωριστή εβδομάδα ξεκινά με τον Νυμφίο Χριστό, τον αξεπέραστο σε ωραιότητα Ανήρ της νύμφης Εκκλησίας και κορυφώνεται με τον Αναστημένο Χριστό, του Υιό του Θεού που ενώ γεύθηκε τον αδυσώπητο και βάναυσο σταυρικό θάνατο μετά από τρεις ημέρες ηγέρθη εκ του τάφου. Ας διέλ-θουμε όμως ευσύνοπτα τις ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.

Κατά την Αγία και Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία μας παρουσιάζει το παρά-δειγμα του παγκάλου Ιωσήφ, εκείνου του βιβλικού προσώπου που ως τύπος ανθρώπου προεικονίζει τον Ιησού Χριστό. Δεν υπέστη και λίγα στην ζωή του, κάτι που συσχετίζεται με τα όσα έπαθε ο ‘‘Υιός του Θεού’’ προς το τέλος της βιωτής του. Τον Ιωσήφ τον πούλησαν ως δούλο τα ίδια του τα αδέλφια, μήπως και τον Ιησού Χριστό οι ίδιοι οι άνθρωποι που τον καλωσόριζαν με βάϊα μόλις έμπαινε στα Ιεροσόλυμα δεν τον σταύρωσαν λίγο αργότερα;

Την Αγία και Μεγάλη Τρίτη προβάλλεται η παραβολή των δέκα παρθένων. Εδώ εμφανίζονται ανθρώπινα πρότυπα προς μίμηση, όπως οι πέντε παρθένες με τις αναμμένες λαμπάδες και πρότυπα προς αποφυγή, όπως οι πέντε παρθένες με τις λαμπάδες σβηστές. Καλείται ο χριστιανός να είναι πάντα σε πνευματική εγρήγορση «ίνα μη τω θανάτω παραδοθή και της Βασιλείας έξω κλεισθή».

Συνεχίζοντας τον πνευματικό ανήφορο της Μ. Εβδομάδας φθάνουμε στο μέ-σο αυτού, στην Αγία και Μεγάλη Τετάρτη. Την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας ενθυ-μείτε δυο πρόσωπα ξεχωριστά, τα οποία από μια πορεία βρέθηκαν σε άλλη πορεία. Το ένα πρόσωπο είναι εκείνη η πόρνη η οποία σύμφωνα με τον ιερό ευαγγελιστή Ματθαίο άλειψε με μύρο τους πόδας του Ιησού και μετανόησε για τον πρότερο βίο της. Το άλλο πρόσωπο είναι ο Ιούδας, ο οποίος αν και υπήρξε ένας εκ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου, ήταν ο άνθρωπος που πρόδωσε τον Διδάσκαλο του. Η μεν πόρνη με την μετάνοια της κερδίζει την σωτηρία, ο δε Ιούδας με την προδοσία του θέτει τον εαυτό του ‘‘έξω του Νυμφώνος Χριστού’’.

Από την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη πλέον εισερχόμαστε στα μοναδικά και ανεπανάληπτα γεγονότα, τα άμεσα σχετιζόμενα με τον Νυμφίο Χριστό. Ειδικότερα την Μ. Πέμπτη μνεία γίνεται στον Ιερό Νιπτήρα και στον Μυστικό Δείπνο. Το γεγονός του Ιερού Νιπτήρα είναι παραδειγματικό για τον καθένα, την στιγμή που ο ίδιος ο Υιός του Θεού πλένει ως ο έσχατος διάκονος τους πόδας των μαθητών Του. Από την άλλη πλευρά ο Μυστικός Δείπνος, κατά τον οποίο ευλογήθηκαν ο άρτος και ο οίνος από τον ίδιο τον Χριστό, είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας παραδομένο από τα χέρια του Θεανθρώπου.

Και εγγίζουμε την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή , κατά την οποία ζωντανεύουν ξανά τα γεγονότα που δεν ταυτίζονται με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ηθική αυτοτέλεια του ανθρώπου, αλλά ενσαρκώνουν μοχθηρία και περιφρόνηση γύρω από Ένα Πρόσωπο. Κατά την ημέρα αυτή σταυρώνεται ο ‘’Υιός της Παρθένου’’ δια την ημών σωτηρία. Η Σταύρωση του Χριστού αναδεικνύει πραγμα-τικά την θυσιαστική αγάπη Του υπέρ των αγνωμόνων και αχάριστων εαυτών μας.

Εν τέλει πλησιάζουμε στο Άγιο και Μεγάλο Σάββατο, όπου οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν να εορτάζουμε την Ταφή του Κυρίου και την «εις Άδου κάθοδό Του.» Η ήμερα αυτή έρχεται να δείξει στον καθένα μας ότι και ο Ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε, πέθανε και ετάφη, αλλά μετά από τρεις ημέρες «ανέστη εκ των νεκρών». Έτσι, την τριήμερη ταφή του Κυρίου την διαδέχεται η Ανάστασή του, την Κυριακή του Πάσχα, γεγονός που δίνει νόημα στην ύπαρξη της ανθρώπινης οντότητας και προοπτική αιωνιότητας.

Οδοιπορώντας την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα νοιώθεις ιερά αισθήματα να διακατέχουν την καρδιά σου. Αισθήματα κατάνυξης, συντριβής καρδίας και έντονης ψυχικής ανάτασης διαπνέουν την ύπαρξη σου. Μετέχεις στο θείο Πάθος και ο νους σου από τα γήινα μετοικίζει στα επουράνια και ατελεύτητα. Το ζητούμενο είναι η μετοχή μας να μην είναι παθητική απλά συγκινησιακά φορτισμένη. Η ουσιαστική συμμετοχή μας επιτυγχάνεται μέσα από την προσωπική μας συμπό-ρευση και συσταύρωση με τον «Ερχόμενον επί το εκούσιον Πάθος» και Σταυρωθέντα Κύριο ημων Ιησού Χριστό. Καλή Ανάσταση!